1
Człowiek, narodzony z niewiasty, dni krótkich jest, i pełen kłopotów;
2
Wyrasta jako kwiat, i bywa podcięty, a ucieka jako cieó, i nie ostoi się.
3
Wszakże i na takiego otwierasz oczy twoje, a przywodzisz mię do sądu z sobą.
4
Któż pokaże czystego z nieczystego? Ani jeden;
5
Gdyż zamierzone są dni jego, liczba miesięcy jego u ciebie; zamierzyłeś mu kres, którego nie może przestąpić.
6
Odstąpże od niego, aż odpocznie, aż przejdzie jako najemniczy dzieó jego.
7
Albowiem i o drzewie jest nadzieja, choć je wytną, że się jeszcze odmłodzi, a latorośl jego nie ustanie.
8
Choć się zstarzeje w ziemi korzeó jego, i w prochu obumrze pieó jego:
9
Wszakże gdy uczuje wilgotność, puści się, i rozpuści gałęzie, jako szczep młody.
10
Ale człowiek umiera, zemdlony będąc, a umarłszy człowiek gdzież jest?
11
Jako uchodzą wody z morza, a rzeka opada i wysycha.
12
Tak człowiek, gdy się układzie, nie wstanie więcej, a pokąd stoją nieba, nie ocuci się, ani będzie obudzony ze snu swego.
13
Obyżeś mię w grobie ukrył i utaił, ażby się uciszył gniew twój, a iżbyś mi zamierzył kres, kędy chcesz wspomnieć na mię!
14
Gdy umrze człowiek, izali żyć będzie? Po wszystkie dni wymierzonego czasu mego będę oczekiwał przyszłej odmiany mojej.
15
Zawołasz, a ja tobie odpowiem; a spraw rąk twoich pożądasz.
16
Aczkolwiekeś teraz kroki moje obliczył, ani odwłóczysz karania za grzech mój.
17
Zapięczętowane jest w wiązance przestępstwo moje, a zgromadzasz nieprawości moje.
18
Prawdziwie jako góra padłszy rozsypuje się, a skała przenosi się z miejsca swego.
19
Jako woda wzdrąża kamienie, a powodzią zalane bywa, co samo od siebie rośnie z prochu ziemi: tak nadzieję ludzką w niwecz obracasz.
20
Przemagasz go ustawicznie, a on schodzi; odmieniasz postać jego, i wypuszczasz go.
21
Będąli zacni synowie jego, tego on nie wie; jeźli też wzgardzeni, on nie baczy.
22
Tylko ciało jego, póki żyw, boleje, a dusza jego w nim kwili.