1
Te są słowa Lemuela króla, i zebranie mów, któremi go ćwiczyła matka jego.
2
Cóż rzekę, synu mój? cóż rzekę, synu żywota mego? i cóż rzekę, synu ślubów moich?
3
Nie dawaj niewiastom siły twojej, ani dróg twoich tym, którzy do zginienia królów przywodzą.
4
Nie królom, o Lemuelu! nie królom należy pić wino, a nie panom bawić się napojem mocnym;
5
By snać pijąc nie zapomniał na ustawy, a nie odmienił spraw wszystkich ludzi uciśnionych.
6
Dajcie napój mocny ginącemu, a wino tym, którzy są ducha sfrasowanego.
7
Niech się napije, a zapomni ubóstwa swego, a na utrapienie swoje niech więcej nie wspomni.
8
Otwórz usta swe za niemym w sprawie wszystkich osądzonych na śmierć.
9
Otwórz usta swe, sądź sprawiedliwie, a podejmij się sprawy ubogiego i nędznego.
10
Któż znajdzie niewiastę stateczną, gdyż nad perły daleko większa jest cena jej?
11
Serce męża jej ufa jej, a na korzyściach schodzić mu nie będzie.
12
Dobrze mu czyni, a nie źle, po wszystkie dni żywota swego.
13
Szuka wełny i lnu, a pracuje ochotnie rękami swemi.
14
Podobna jest okrętom kupieckim; z daleka przywodzi żywność swoję.
15
I wstaje bardzo rano, a daje pokarm czeladzi swej, a obrok słuszny dziewkom swym.
16
Obmyśla rolę, i ujmuje ją; z zarobku rąk swoich szczepi winnice.
17
Przepasuje mocą biodra swe, a posila ramiona swoje.
18
Doświadcza, że jest dobra skrzętność jej, a nie gaśnie w nocy pochodnia jej.
19
Ręce swoje obraca do kądzieli, a palcami swemi trzyma wrzeciono.
20
Rękę swą otwiera ubogiemu, a ręce swoje wyciąga ku nędznemu.
21
Nie boi się o czeladź swoję czasu śniegu; albowiem wszystka czeladź jej obłoczy się w szatę dwoistą.
22
Kobierce sobie robi; płótno subtelne i szarłat jest odzieniem jej.
23
Znaczny jest w bramach mąż jej, gdy siedzi między starszymi ziemi.
24
Płótno robi, i sprzedaje, także pasy sprzedaje kupcowi.
25
Moc i przystojność jest odzieniem jej; nie frasuje się o czasy przyszłe.
26
Mądrze otwiera usta swe, a nauka miłosierdzia jest na języku jej.
27
Dogląda rządu w domu swym, a chleba próżnując nie je.
28
Powstawszy synowie jej błogosławią jej; także i mąż jej chwali ją,
29
Mówiąc: Wiele niewiast grzecznie sobie poczynały; ale je ty przechodzisz wszystkie.
30
Omylna jest wdzięczność, i marna piękność; ale niewiasta, która się Pana boi, ta pochwały godna.
31
Dajcie jej z owocu ręku jej, a niechaj ją chwalą w bramach uczynki jej.